Allerliefste Yosh,

Het blijft lastig om brieven zoals deze aan en over je te schrijven. Toch is het fijn dat ik zo nog dingen tegen je kan zeggen die ik vaker tegen je had kunnen zeggen op de momenten die ik toen voor lief nam. Maar goed, ik probeer dat mezelf ook niet te kwalijk te nemen, want eigenlijk neem je je broers en zussen altijd een beetje voor lief, toch? Jij en ik waren altijd een eenheid vanaf het moment dat je mij als je kleine zusje kreeg. De overschakeling van enig kind naar twee kinderen heeft nooit een gevoel van jaloezie bij je teweeg gebracht. Je kende alleen de drang om mij te allen tijde te beschermen; tot de dag dat je vanaf boven over me bent gaan waken. Het gekke is, dat ik die bescherming altijd nog even sterk voel.

Ik sta op met jou in mijn gedachten en ga ermee naar bed. Ook in mijn dromen ben je er—eigenlijk is dat best gezellig, maar soms ook jammer om dan wakker te worden. In die herinneringen en dromen ben je altijd de jij zoals ik je ken: kalm en zorgzaam. Ik weet ook eigenlijk niet of ik het ‘dromen’ moet noemen, want het zijn eigenlijk vaak nachtmerries waarin ik de controle over mijn emoties kwijtraak die ik in het wereldse leven vaak wat beter in de hand kan houden. Het enige wat het oprecht een droom maakt, is dat jij in alle chaos een stukje kalmte van jezelf aan mij geeft. Daardoor sta ik elke ochtend met goede moed op om er een mooie dag van te maken. Op de dagen dat jij ’s nachts lag te malen en mij opbelde, deed en wenste ik hetzelfde voor jou.

De eerlijkheid en openheid die we naar elkaar kenden mis ik het meest. Zoals wanneer een van de twee het even niet meer wist of juist wanneer we even helemaal niks wilden zeggen of denken. Ik zocht je op en vroeg je advies over van alles. Nieuwe opleiding beginnen, onenigheid met vriendinnen, relatieadvies, haar roze verven, tatoeage ideeën, een DJ carrière beginnen… je vond mijn vragen nooit teveel en gaf ook altijd je ongezouten mening. Die nieuwe opleiding vond je duidelijk een beter idee dan een roze kapsel of tatoeage op mijn arm. Je geloofde altijd in mijn kunnen en vond me mooi zoals ik was. Dat je dat altijd op jouw manier kenbaar hebt gemaakt heeft een ongekend grote bijdrage geleverd aan mijn zelfvertrouwen en hoe ik naar bepaalde dingen in het leven kijk. Ik kan me nog herinneren dat ik me een half jaar geleden sip voelde over de mening van een ander. Jij antwoordde kort: “Schijt aan hebben. Zo zijn we.” Je hebt waarschijnlijk nooit doorgehad hoeveel waarde ik aan je mening hechtte, omdat er ook een periode is geweest waarin we elkaar een aantal jaren even kwijt waren geraakt. Ik was het niet eens met het pad dat je besloot te bewandelen, omdat ik namelijk ook altijd in jouw kunnen heb geloofd. Dat je jezelf zo tekort deed was frustrerend; ik snapte niet waarom je het jezelf zo lastig maakte. Achteraf begrijp ik dat oordelen vanaf de zijlijn te makkelijk was, want ik heb logischerwijs nooit kunnen meekijken met de gedachtes die in je hoofd omgingen en kunnen voelen wat jij destijds voelde. Dat was ook een periode waarin we weinig met elkaar deelden, terwijl achteraf bleek dat we dat allebei eigenlijk het ergste van alles vonden.

Er is simpelweg geen enkel ander persoon op de wereld die mij beter begreep dan jij. Ook al snapten we soms ook geen reet van elkaar hoor, maar dat ging gelukkig vaak om dingen als dat nektasje van je of dat dramatische geblèr van mij. Ik ben blij dat ik Zoe heb en haar over een aantal jaar, namens jou & mij, de dingen mee kan geven die wij ook van elkaar hebben geleerd. Hoe raar het misschien ook klinkt, maar ik kan me alsnog op sommige momenten enorm alleen voelen. Het was toch altijd wel gewoon Yosh & Robs. Jij was de eerste die kids had moeten krijgen, ik had jouw getuige moeten zijn op je bruiloft en ik had samen met jou de moeilijkheden moeten oplossen die we beide met dezelfde ouder kennen. Mijn toekomstbeeld ligt overhoop, want in één klap ben ik ineens de oudste geworden. Jij was altijd degene die mijn pad naar volwassenheid zo comfortabel mogelijk maakte. Natuurlijk heb ik ook zelf ups & downs moeten ervaren, maar vaak had jij ze al meegemaakt. Dan deelde je je ervaring met me en gaf me advies, zodat ik niet dezelfde fouten zou maken als jij. Altijd je borst vooruit, kin iets meer omhoog en geloven in wat ik de wereld te brengen heb is iets wat ik van je heb geleerd. Dit is precies de aanpak die ik gebruikte toen ik laatst op sollicitatie moest. Ze vroegen me: “Kun je ons vertellen waar je het meest trots op bent?” Ik had me niet echt voorbereid op zo’n algemene en tegelijk specifieke vraag. Anderzijds hadden zij zich waarschijnlijk ook niet op mijn antwoord voorbereid. “Wellicht is het een wat sombere toon op het gesprek dat we nu hebben, maar dat hoeft het eigenlijk ook helemaal niet te zijn. Mijn broer is kortgeleden verongelukt en ik ben eigenlijk heel erg trots op hoe wij als gezin van 5 dit vanaf de eerste seconde hebben aangepakt en onze focus geen seconde zijn verloren: privé, werk, en schooltechnisch niet. Samen het beste uit de dingen halen en toegewijd blijven aan de dingen die belangrijk zijn, is zonder enige twijfel iets waar ik meer dan trots op ben. Die liefde en toewijding voor dingen die er toe doen is iets waarmee ik opgegroeid ben en waarvan ik weet dat het uniek is.” Het kon me op dat moment ook eigenlijk weinig schelen dat ik geen bijzondere extra-curriculaire activiteit of prijs op heb kunnen noemen. Dit is iets waar je niet voor kunt studeren en waar je mee om moet zien te gaan zonder dat je je daar op voor hebt kunnen bereiden. Dat is het leven überhaupt. En hoe mooi is het dat ik zelfs nu nog veel van je leer en waarschijnlijk altijd op vele vlakken zal blijven doen?

Onze persoonlijke relatie was iets waarvan de buitenwereld weinig weet had. Desalniettemin kon ik absoluut trots over je vertellen wanneer de situatie zich voor deed. Hoe mooi is het dat jij blijkbaar precies hetzelfde over mij deed tegenover anderen? Ik geniet enorm van de mooie verhalen en ervaringen die mensen uit alle hoeken met me hebben gedeeld. Gelukkig kunnen we de conclusie trekken dat je met volle teugen hebt genoten van het leven met alle mensen die je liefhad. Een gedachte die me veel rust geeft.

Ik geloof er heilig in dat je een oude ziel had en in het aardse leven genoeg had meegemaakt en geleerd. Niemand verdient het meer dan jij om nu rust te ervaren en alleen maar de hele dag mooie dingen te doen die jou gelukkig maken. Wij komen er ook heus wel aan, alleen duurt dat gewoon nog eventjes. Hoogstwaarschijnlijk herhaalt de geschiedenis zich dan wederom. Jij bent waarschijnlijk alweer de weg voor me aan het ruimen zodat ik ook weer zo comfortabel mogelijk zal kunnen gaan genieten van wat het leven me daar te bieden heeft. Ik hoop dat je weet dat het geen probleem is dat je nu langzaam verder gaat en je je niet teveel zorgen om ons maakt. Ik zal mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat mama, Zoe, Jaron en ik altijd hecht zullen blijven en ik zal namens jou proberen de wereld een beetje mooier te maken.

Stichting Yoshi was eigenlijk een hele logische stap om te zetten, om zo wat te kunnen betekenen voor anderen die wat extra hulp kunnen gebruiken. Want anderen interesseerden jou—en dat is in onze ogen een mooie eigenschap die zijn glans niet mag verliezen.

We gaan je trots maken. Ga jij maar gewoon achterover zitten en genieten. Ik mis je met mijn hele zijn. Laat me heel af en toe even weten hoe het met je daar gaat, oké? De rest van onze verhalen hou ik gewoon lekker voor mezelf, al weet je als geen ander dat ik het lastig vind om mijn mond te houden: zeker over dingen waar ik gek op ben.

Ik hou onbeschrijfelijk veel van je. Hou alvast een plekje voor me vrij daarboven voor als het zo ver is. Voor nu de aller-aller-dikste kus op je mooie hoofd.